't Hijgend hert, der jacht ontkomen

1. 't Hijgend hert, der jacht ontkomen,

Schreeuwt niet sterker naar 't genot
Van de frisse waterstromen,

Dan mijn ziel verlangt naar God.
Ja, mijn ziel dorst naar den Heer';

God des levens, ach, wanneer
Zal ik naadren voor Uw ogen,

In Uw huis Uw Naam verhogen?

2. 'k Heb mijn tranen, onder 't klagen,

Tot mijn spijze, dag en nacht;
Daar mij spotters durven vragen;

"Waar is God, dien gij verwacht?",
Mijn benauwde ziel versmelt,

Als zij zich voor ogen stelt,
Hoe ik onder stem en snaren,

Feest hield met Gods blijde scharen.

3. O mijn ziel, wat buigt g' u neder?

Waartoe zijt g' in mij ontrust?
Voed het oud vertrouwen weder;

Zoek in 's Hoogsten lof uw lust;
Want Gods goedheid zal uw druk

Eens verwisslen in geluk.
Hoop op God, sla 't oog naar boven;

Want ik zal Zijn Naam nog loven.

4. 'k Denk aan U, o God, in 't klagen,

Uit de landstreek der Jordaan.
Van mijn leed doe 'k Hermon wagen;

'k Roep van 't klein gebergt' U aan.
'k Zucht, daar kolk en afgrond loeit,

Daar 't gedruis der waatren groeit,
Daar Uw golven, daar Uw baren

Mijn benauwde ziel vervaren.

5. Maar de Heer' zal uitkomst geven,

Hij, die 's daags Zijn gunst gebiedt.
'k Zal in dit vertrouwen leven,

En dat melden in mijn lied;
'k Zal Zijn lof zelfs in den nacht

Zingen, daar ik Hem verwacht;

En mijn hart wat mij moog’ treffen,

Tot de God mijns levens heffen